Kwantowy czas rozumiem jako ciąg kwantowych chwil, podobnie jak ciąg klatek na taśmie  filmowej. Zatem cząstka elementarna, np. elektron, pojawia się i znika (jak obraz na ekranie) z  częstotliwością Plancka. Przy czym, w tym rozważaniu, nie ma znaczenia w jaki sposób się to  dzieje, jak działa „projektor”.

W przypadku 2 cząstek np. elektronów czas kwantowy nadal działa tak samo, pojawiają się i  znikają w jakimś obszarze przestrzeni.  Kwant czasu, to po prostu d(t).

Zgodnie z powyższymi założeniami, splątanie kwantowe można wyjaśnić swego rodzaju  „dudnieniem” pary elektronów. Elektrony po każdej „chwili istnienia”, znikają i zamieniają się  miejscami na dowolnej odległości. Nie ma potrzeby natychmiastowej komunikacji pomiędzy  cząstkami, nie istnieje żadne „upiorne działanie” Pomiar stanu kwantowego którejkolwiek cząstki  przerywa ten taniec.

Chciałbym jeszcze dodać, że przy próbie kwantowania czasu i przestrzeni w naturalny sposób  przychodzą na myśl wielkości Plancka, ale wcale nie muszą to być wielkości tego rzędu. Kwantowy  czas, może biec o rzędy wielkości wolniej (albo szybciej), lecz na tyle szybko, że nie potrafimy  tego wykryć.